Zakazane Miasto to nazwa dawnego Miasta Cesarskiego, czyli istniejącego do dziś zespołu pałacowego będącego rezydencją władców Pekinu z dynastii Ming i Qing. Do pałacu prowadzi droga rozpoczynająca się od Bramy Niebiańskiego Spokoju. Przekraczając ją wchodzimy na podłużny, otoczony budynkami i czerwonym murem dziedziniec, środkiem którego biegnie wysadzana drzewami aleja główna. Widok w kierunku północnym zamyka Brama Właściwej Postawy. Po jej przekroczeniu znajdziemy się na kolejnym dziedzińcu, o takiej samej szerokości i wyglądzie, jednak dłuższym niż poprzedni. W czasach cesarskich odgrywał on bardzo ważną rolę, ponieważ właśnie na nim zawsze rano urzędnicy czekali na ukazanie się cesarza. Na północnym krańcu dziedzińca znajduje się główna brama pałacu zwana Bramą Południa.

Właściwy teren pałacu cesarskiego jest z czterech stron otoczony fosą, za którą znajduje się najeżony blankami mur. Nie jest to zewnętrzny mur rezydencji cesarskiej, ponieważ rozleglejsze tereny pałacowe były oddzielone od reszty miasta jeszcze jednym murem. Na czterech narożnikach muru Zakazanego Miasta wznoszą się wieże-strażnice.

Główna część pałacu cesarskiego, która stanowi ciąg dziedzińców i budynków, składa się z dwóch podstawowych zespołów: zewnętrznego i wewnętrznego. Ten pierwszy był przeznaczony na oficjalne uroczystości państwowe, drugi zaś stanowił prywatną rezydencję władcy.
Po przejściu przez Bramę Południa stajemy na jednym z dwóch najważniejszych dziedzińców pałacowych, który rozciąga się przed Bramą Najwyższej Harmonii. Znajduje się na nim strumień zwany Rzeką Złotej Wody, nad którym przerzucono pięć marmurowych mostów.
Przez Bramę Najwyższej Harmonii wchodzimy na największy i najważniejszy z dziedzińców pałacowych, rozciągający się przed tak zwanym Pawilonem Najwyższej Harmonii. To właśnie tu odbywały się największe uroczystości, tu również stawały przed cesarzem oddziały wojska.

Nie sposób opisać szczegółowo niezliczonych budynków znajdujących się w obrębie murów. W północnej części istniały budynki przeznaczone dla cesarza, pawilony dla cesarzowej, dla członków rodziny cesarskiej i dla licznych konkubin. Swoje pomieszczenia mieli również eunuchowie i służba. W obrębie murów znajdowały się również świątynie buddyjskie. Część tych zabudowań przystosowano obecnie do celów wystawowych.

Pekin i jego historia to niewyczerpane źródło opowieści. Żadna jednak narracja nie odda jego piękna, które można zobaczyć jedynie na własne oczy.